Een van de mooiste dingen van sociale media is toch wel dat je snel in contact kunt komen met gelijkgestemden. Zeker als freelancer wil je af en toe iets aan een ‘collega’ kunnen vragen. In de Facebookgroep ‘Tekstschrijvers, (bedrijfs)journalisten en copywriters‘ stelde ik de vraag: wat is voor jou het ergste aan je werk als freelance copywriter.
Een paar van de maar liefst 97 reacties (die zelfs nog oplopen) wil ik je niet onthouden. Lees en huiver…
Van die klanten die zelf niets op papier krijgen, maar als jij wat hebt aangeleverd ineens alles beter weten en je hele tekst gaan herschrijven. Zodat er bijna niets overblijft van de creatieve tekst. Ik vind het altijd lastig dat iedereen, van directeur tot management assistent, ineens verstand heeft van copywriting. En mij gaat vertellen hoe het wel zou moeten. Doe het dan lekker zelf en huur mij niet in… Kan ik me zo over verbazen.
Dat ik nooit keurig van 9 tot 17 werk en mijn werktijd altijd in privétijd doorloopt…
Met stip op 1: administratie. En voor de soms eenzame copywriter (herkenbaar overigens), noteer 23 juni in de agenda. Leuk evenement van Tekstnet: Tekstnetwerken. Je maakt 3 x een keuze uit 10 workshops en tussen de workshops door kun je kennismaken met andere tekstprofessionals. Een soort Facebook Groep Live…
Die aanbiedingen van mensen die wel iemand kennen die ook zo leuk kan schrijven… En mijn valkuil dat ik ze dan ook nog een kans wil geven. Vorig week werd ik nog bijna gesmeekt en toen ik die dame naar haar schrijfervaring vroeg zei ze: “Ik schrijf wel eens een boodschappenbriefje.” Serieus!
Dat na een interview de afd. Communicatie er nog even naar moet kijken. En die gaan er dan vervolgens een heel ander verhaal van maken. Zo irritant!
Onderhandelen over prijzen, terwijl die best duidelijk op de website staan.Klanten die een andere betalingstermijn aanhouden dan ik. Revisiefetisjisten.
Mensen die een goed gebalanceerd en duidelijk verhaal achteraf gaan verbouwen, klagen over de tekst en minder willen betalen en dan zelf een ‘betere’ tekst weten te produceren die nagenoeg onleesbaar is.
Dat opdrachtgevers achteraf zelf nog gaan knutselen aan de teksten en er ineens weer talloze fouten en kromme zinnen in staan. Helaas staat jouw naam al in het colofon…
Ben persoonlijk ook fan van de varianten op ‘Ah, jij bent copywriter? Ik heb 15 jaar geleden een thesis moeten schrijven voor mijn Masteropleiding, dus ja, eigenlijk kan ik ook goed schrijven. Ik zal je teksten anders eens reviseren voor de zekerheid.”
Dat vaste klanten rond de kerst ineens allemaal over ‘de toekomst gaan nadenken’ en plotseling geen opdrachten meer geven. Om vervolgens allemaal tegelijk in februari weer terug te komen. Dat laatste vind ik overigens wel prettig.
De hele dag bedolven worden onder de complimenten, want godverdomme, wat schrijf jij leuk, echt een uniek talent, wow, en oh nee, ik ga nog even nadenken over je aanbod en ik kom er zeker in de lente op terug. Lente: wij gedenken Johan als een heerlijke creatieve man, en wat erg dat hij de hongerdood is gestorven en we draaien nu zijn favoriete artiest Michael Jackson. Huil en dans. Huil en dans lieve nabestaanden.
“Ja, maar iedereen kan toch wel een leuk tekstje schrijven? Ik bedoel we kunnen allemaal Nederlands.”
Vanuit huis werken, ondanks het prachtige uitzicht. Ik was van plan om regelmatig in een flexkantoor te gaan werken maar vanwege Corona is dit er niet van gekomen. Een flexkantoor is voor mij minimaal 20 minuten rijden en dat vind ik ook nog zonde van de tijd (en geld). Daarnaast heb ik een aantal opdrachtgevers die regelmatig van een opdracht een spoedopdracht maken
Dat mensen denken dat je een leuk betaalde hobby hebt? Dat je hoofd altijd áán staat? Dat je iets schrijft en dat de vrouw van je opdrachtgever zegt: dat kan ik ook?Of dat je een samenwerkt met een reclamebureau en dat zij hun fouten in jouw schoenen schuiven?
“Doe maar een tekstje”, noem ik dat. Zelfs na uitgebreid navragen weten ze niet wat ze willen, tot jij iets oplevert. Alsof ze tegen een kok zeggen: “Doe maar een pastaatje”, en bij het zien van de carbonara zeggen dat ze liever bolognese hadden gehad.
Oh, vreselijk is dat! Ik kreeg altijd kriebels van mensen die ‘het zelf zo leuk vinden om te schrijven’. Gaf altijd te veel bemoeienis. Terwijl ik juist geloof in de splitsing 1) inhoudsdeskundige (de klant) en 2) textpert (jij als expert op het gebied van taal, tekst, communicatie en marketing). Als je die splitsing aanhoudt en vertrouwt op elkaars expertise, wordt het resultaat zóóóveel beter. Heb daarin wel gemerkt dat het aan ons schrijvers is om aan de voorkant onze eigen expertise en de werkwijze van een professionele schrijver goed helder te hebben en maken. Dan kloppen de verwachtingen en heb je de tekstuele bemoeials al bij voorbaat vriendelijk terug naar hun hok gestuurd.
Wat is voor jou dan precies het ergste aan je vak als freelance copywriter?
Die vraag stel je nu in gedachten misschien aan mij.
Dat zal ik je vertellen. Dat is de reactie ‘ik vind het helemaal niks’ of ‘dit is totaal iets anders dan wat ik had verwacht’ of ‘ik ben eerlijk gezegd teleurgesteld’ nadat ik de eerste concepttekst naar de klant heb gestuurd.
Iedere tekst- of copyschrijver zal dit herkennen, omdat je je onbewust tóch identificeert met je werk.
Zo’n reactie steekt en ik zou het liefst in de grond verdwijnen. Zeker als de klant op basis van dat eerste voorstel dan meteen de stekker uit het project wil trekken.
Het gebeurt gelukkig niet vaak (en steeds minder), want als dit gebeurt is dit vrijwel altijd te wijten aan een briefing die niet helemaal op orde was. En dat kun je dan vooral jezelf aanrekenen.
Nu hoor ik ook nog graag van jou: wat is voor jou het ergste aan je werk als copywriter of tekstschrijver?
Foto boven: Unsplash.